Hayatta en çok hayıflandıklarımız arasındadır cesaret edemediklerimiz.
Hatta çoğu zaman o çok istediklerimize erişememe nedenimiz olarak binlerce bahane gösterebiliriz.

Engellendiğimizi, atlatıldığımızı, hevesimizin kırıldığını söyleriz. Bahaneleri çoğalttıkça çoğaltırız içimizde. Aslında sessiz sedasız kalıp kendimizle yüzleşince itiraf ederiz "demek yeterince istememişim" diye.

Mümin Sekman kitaplarını okuyanlar çoğu kez rastlamıştır "atalet" sözcüğüne.
İşte bir vakit sonra atalet gelir yerleşiverir içimize.



Uzun zamandır düşünüyordum istediğim şeylere  sahip olamadan kapattığım defterleri, vazgeçtiğim hayalleri. Sonra kendimle yüzleştiğimde buldum içimde koca bir yer eden ataleti.

Kabullenilmiş çaresizlik haliydi bendeki.

İstediğimi, yapmam gerekeni biliyordum da, adım atacak cesareti bulamıyordum bazı konularda. Bir adımlık mesafeler bir gün bir baktım ki, koşarak yetişemeyeceğim kadar uzaklaşmış benden.

Dilim gitmem gereken yeri söylerken, ayaklarım tam aksi yöne gidiyormuş.
Çok istediğimi sandığım bir çok olay aslında sadece o an sahip olamadığım için cazip geliyormuş. Sahip olmak, neticesiz işleri sonuçlandırmak ise parmağımın ucu kadar yakınmış bana.
 
Demem o ki, olmayınca olmuyor dediklerim bu şekilde sonlandırmak istediklerimmiş. Mücadele ettiklerim ise hep yanımda olsun istediklerimmiş.

Şimdi bakıyorum da, onlar için verdiğim emek zaten hiç boşa çıkmamış. Ama zor, ama kolay mutlaka hayatımın bir yerinde olmuş. Kararsızlıklarım ise içime sinmeyenlermiş. Ve zaman gösterdiğinde anladım ki, iyi ki de içime sinmemiş. O yüzden çok severim profilimde yer alan Anton Çehov'un o eşsiz sözünü; "Hayatını sonuna kadar yaşamadan, talihinden şikayet etme." Hayatla yersiz inatlara tutuşmayı bırakıp iyi geçinmeye başladığımdan beri bazı şeyler kendiliğinden ilerler oldu. Ne zaman ki ben yapabileceğimi yapıp köşeme çekildim, emeklerimin karşılığı yanı başımda durdu.
 
Kendi yoluma gittim isteklerim peşimden gelsin diye. Bir yerde durup baktım ki, gerçekten istemek ve hakkını vererek mücadele etmek imkansızı olumlu kılıyormuş.

Ne şimdi, ne gelecek. Hayatımızda sorun olarak gördüğümüz ne varsa bitmeyecek.
Bitmesi zaten yaşamamak demek.

Mücadele hayatın bir parçası. Yaşıyoruz ki sorunlar çıkıyor, aşıyoruz ki bir yenisi geliyor.
Önceki nasıl neticelendirildiyse, merak etmeyin sonra gelene de bir çare bulunuyor.